Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

H TIMH….TIMH EXEI

H TIMH….TIMH EXEI

Ο πολιτισμός της μηδενικότητας είναι πολιτισμός του θεαθήναι και της ακοής , αλλ’ όχι πολιτισμός του Λόγου. Γρυλλίζουμε , φωνασκούμε , χρησιμοποιούμε εξυπνίστικες ατάκες , τεμαχίζουμε τις λέξεις για συντομία , αφού είμαστε άλλωστε συνήθεις να τεμαχίζουμε και τα αισθήματα μας , χωρίς να αισθανόμαστε τύψεις ή ντροπή .
Ένας άρρωστος , γυμνός κόσμος που δεν κατορθώνει να διαφυλάξει τον ανθρωπισμό , αφού καθημερινά συναλλαζόμαστε με την ευτέλεια , την ποταπότητα , τη χυδαιότητα..
Ο πολιτισμός της μηδενικότητας σκέφτεται για εμάς , χωρίς εμάς , προβάλλει τη στασιμότητα με συνοδεία τυμπάνων για να μας υπνωτίσει , και εμείς παρελαύνουμε αμέριμνοι , ηλίθιοι μέσα στην ευτυχία μας .
Οι σχέσεις των ανθρώπων διέπονται από πνεύμα παζαρέματος και συμφέροντος . Κυριαρχούνται από τους νόμους της αγοράς όπου ο στόχος των ανθρώπων είναι να πουλήσουν τους εαυτούς τους στην αγορά σε ικανοποιητική τιμή .Τελικά η τιμή ….τιμή έχει .
Η αγορά αποφασίζει για την αξία και τον βαθμό πνευματικής διαύγειας του ανθρώπου και η συνολική προσωπικότητα αντιμετωπίζεται και κοστολογείται ως εμπόρευμα προς πώληση.
‘’Ποιος είμαι ;; ‘’
‘’Είμαι όπως με κατευθύνετε , όπως εσείς αποφασίζετε ΄΄.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1973 ΧΡΟΝΙΑ

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1973 ΧΡΟΝΙΑ


΄΄Λοιπόν πως φτάσαμε ως εδώ και πότε θα αλλάξει ο κόσμος ;΄΄ αναρωτήθηκε ο Δάσκαλος και Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Πριν 1973 χρόνια το Πολυτεχνείο αποτέλεσε ένα από τα ιστορικότερα γεγονότα του εικοστού αιώνα. Ο ιστορικός της εποχής του 3946 μ. Χ ,προσπαθεί να κωδικοποιήσει , να ερμηνεύσει και να αναλύσει το συγκεκριμένο συμβάν , αντλώντας πληροφορίες από οπτικοποιημένα ντοκουμέντα , από έντυπα της εποχής και από τις επετείους της μεταπολίτευσης. Ο ‘’Θουκυδίδης ‘’ της εποχής του 3946 , σκέφτηκε να ξεκινήσει πρώτα από τις επετείους της μεταπολιτευτικής γενιάς και κατόπιν να πλαισιώσει την έρευνά του με το αρχαϊκό ,το άμεσο υλικό της εποχής του 1973.
Ανέτρεξε στα αρχεία και παρατήρησε πολιτικούς να αναφωνούν μεγαλόφωνα , όμορφα και συγκινητικά λόγια για όσους αγωνίστηκαν για ψωμί , παιδεία και ελευθερία. Τα τύμπανα της επίσημης κρατικής μπάντας χτυπούν με έντονο ρυθμό , σαν να προσπαθούν να θυμίσουν στους ευρισκόμενους τον σκοπό της συγκέντρωσης. Τριγύρω από το κτίριο οι μικροπωλητές πωλούν κόκκινα τριαντάφυλλα , πλαστικές σημαίες και μπαγιάτικο χοτ-ντογκ. Οι περισσότεροι που θυσίασαν την ζωή τους για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας , δεν συμμετέχουν στις επετείους αλλά παραμένουν ενεργοί πολίτες μέσα στον μικρόκοσμο τους. ΄΄Αλήθεια γιατί ;΄΄ , διερωτάται ο ιστορικός. Οι φοιτητές συντηρώντας το ηθικό χρέος συγκεντρώνονται ,συζητούν και διεκδικούν όσα διεκδικούσαν οι τότε συνάδελφοι τους.΄΄ Αλήθεια γιατί ;΄΄ , διερωτάται ο ιστορικός.΄΄ Μετά από τόσα χρόνια , ακόμη να πραγματοποιηθούν τα αιτήματα τους ; ΄΄. H απελπισία και ο θυμός των νέων παραμένει εντονότερος , η παιδεία ερωτοτροπεί με ιδιωτικά συγκροτήματα ,οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι λίγοι και δεν καλύπτουν όλες τις λειτουργικές ανάγκες ,τα σχολικά εγχειρίδια αλλάζουν με πολιτικούς και όχι με παιδαγωγικούς κανόνες και τα παιδιά παραμένουν υπνωτισμένα μέσα στην ανυπαρξία της ίδιας της ζωής τους. Ο ιστορικός διαβάζει τα έντυπα με τις προγραμματικές δηλώσεις της μεταπολιτευτικής γενιάς και εντυπωσιάζεται από τα όνειρα ,τις προσδοκίες και τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που πρόκειται να συντελεστούν. Ανατρέχει στα αποτελέσματα αυτών των εξαγγελιών και διαπιστώνει πως σχεδόν τίποτα δεν πραγματοποιήθηκε ,αν και η τεχνολογία αναπτύχθηκε , και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Οι δρόμοι πάλι γέμισαν με πανό και σημαίες. Η ιστορική μνήμη παραμένει χαραγμένη στην συνείδηση μας και αποτελεί το εφαλτήριο για νέους αγώνες που θα χαράξουν πολιτικούς δρόμους. Aς μην επαληθεύσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος .Εμείς , όλοι να μην προδώσουμε ξανά τα ιδανικά των μαχητών της Δημοκρατίας και της σημασίας του Πολυτεχνείου. Ποτέ δεν είναι αργά , όμως κάθε στιγμή που περνά με αδιαφορία , θα επιβεβαιώνουμε όλους όσοι το αντιπαρατίθενται. ΄΄Λοιπόν πως φτάσαμε ως εδώ και πότε θα αλλάξει ο κόσμος ;΄΄.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜOY ΒΑΒΩ

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜOY ΒΑΒΩ

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ Σ ΕΧΑΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΟΠΩΣ Τ ΑΦΗΣΕΣ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ
ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΑΙΩΝΙΑ.

ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΗΝ ΑΘΩΑ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΤΑ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΛΟΓΙΑ
ΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ
ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ ΑΙΩΝΙΑ.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ Σ ΕΧΑΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΝΑ ΦΘΕΙΡΕΙ
ΤΑ ΑΝΑΛΑΦΡΑ ΛΑΜΠΕΡΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΠΟΥ ΣΤΕΚΟΥΝΕ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.

ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΠΟΥ ΔΕ ΣΕ ΒΛΕΠΩ
ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΘΩ ΝΑ ΣΕ ΥΜΝΗΣΩ
ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΚΥΜΑ
ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ Σ ΕΧΑΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ….
ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΒΑΒΩ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ
ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Πότε είναι διάολε το προσεχώς ;

Πότε είναι διάολε το προσεχώς ;

Η παιδική ηλικία είναι δύσκολη όχι μόνο για το ίδιο το άτομο αλλά και για τους τριγύρω του. Στη δεκαετία του ’80 κάτω από το τότε σπίτι της αδελφής μου, υπήρχε μια πινακίδα σε ένα υπό διαμόρφωση εμπορικό μαγαζί. Προσεχώς ανοίγουμε.
Ανυπομονούσα να μάθω τι ακριβώς σημαίνει το προσεχώς, τι είδους μαγικό μαγαζί θα άνοιγε, τι θα πωλούσε, τι μαγικά πράγματα θα αγόραζα, ίσως αυτό το μαγικό προσεχώς μου έδινε κάτι μαγικό που θα ταξίδευα πετώντας, θα άλλαζα τις εποχές, θα γύριζα το χρόνο πίσω και μπροστά, θα εξαφανιζόμουνα και θα εμφανιζόμουνα όποτε ήθελα, θα τους κορόιδευα όλους και όλα και θα ήμουν καπνός…
Προσεχώς ανοίγουμε. Επισκεπτόμουν συχνά την αδελφή μου, είχα και την ευκαιρία να πειράξω το νεογέννητο ανηψιό μου που προσεχώς και συνεχώς μεγάλωνε αλλά το άλλο προσεχώς αργούσε.
Ξάφνου, το μαγαζί κινούταν. Στη βιτρίνα είδα ξηρούς καρπούς προς προσεχώς πώληση. Απογοητεύτηκα για λίγο. Θα μου χάλαγε το όνειρο ο ξηρός καρπός ; σκέφτηκα. Απεναντίας, ήταν ένας ξηρός καρπός που θα τον ήξερα μόνο εγώ, θα τον έτρωγα μόνο εγώ και θα αποκτούσα τέτοιες και τόσες δυνάμεις που θα έκανα τα όνειρα μου πραγματικότητα. Θα πετούσα, θα εξαφανιζόμουν όποτε επιθυμούσα και για όσο επιθυμούσα. Ήμουν η χαρά της μάνας μου , δεν αγωνιούσε ποτέ (χα) για μένα, τώρα ειδικά…
Τα χρόνια πέρασαν. Ακόμα περιμένω το προσεχώς. Πάντως εγώ έμαθα να πετώ.